Κάλεσμα στο πέρασμα της Καθαρής Εκπροσώπησης στα συνδικαλιστικά δρώμενα. Γραφεί ο Χρήστος Χασιώτης Αντιπρόεδρος του Σωματείου Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος Νοτιοδυτικης Ελλάδα και Ιονίων νήσων

Από την φύση του ιδεοπλάστης ο άνθρωπος, γίνεται από πνευματική αδράνεια και ηθική δειλία αιχμάλωτος των ιδεών του. Με πείσμα και ακαμψία κλείνεται μέσα στις ιδέες του, αρνούμενος και το παραμικρό άνοιγμα στους τοίχους της φυλακής του. Επειδή δεν θέλει να δει, δεν μπορεί πλέον να δει τίποτα πέρα από τον στενό πνευματικό του ορίζοντα. Ας θυμηθούμε την περίφημη πλατωνική αλληγορία: Τους δεσμώτες του σπηλαίου. Από την σκοτεινή φυλακή που τους έριξαν, έχασαν όχι μόνο την δύναμη της όρασης, αλλά και την θέληση να βγουν στο φως και ν’ αντικρίσουν τα πράγματα. Είναι τόσο καλά βολεμένοι και ήσυχοι στην σκιά των ειδώλων τους, ώστε εάν κανείς επιχειρήσει να τους τραβήξει έξω, διαμαρτύρονται κι εξοργίζονται. Τίποτα δεν ενοχλεί τον δογματικό όσο ο έλεγχος, η κριτική των άρθρων της πίστης του. Φοβάται μήπως αναγκαστεί να μετακινηθεί από τις θέσεις του και αμυνόμενος επιτίθεται εναντίον εκείνων που και διακριτικά ακόμη δοκιμάζουν να κλονίσουν την τυφλή βεβαιότητά του. Τους υποπτεύεται, αμφισβητεί τις καλές προθέσεις του, δεν σκέπτεται καν να τους ακούσει. Αυτός έχει τις «ιδέες» του, τις δικές του ιδέες και είναι τόσο καλά βολεμένος μέσα στο κλουβί τους, που δεν εννοεί με κανένα τρόπο να βγει έξω για νέες περιπέτειες. Φοβάται να δοκιμάσει πάλι τα φτερά του, γιατί γνωρίζει ότι έχουν αδυνατίσει από την αδράνεια και δεν θα τον βοηθήσουν να πετάξει. Κατά βάθος τρέμει την ελευθερία, σαν το πουλί, γεννημένο στην σκλαβιά που όταν το ελευθερώσεις, ψάχνει να βρει καμιά πορτούλα να ξαναμπεί μέσα στην «σιγουριά». Ή σαν εκείνους τους σκλάβους της μαύρης ηπείρου, που όταν ο νόμος τους ελευθέρωσε, ικέτευαν τα αφεντικά τους να τους περάσουν πάλι τον χαλκά, για «σιγουριά». Θέλει τόλμη η ελευθερία. Υπάρχει τρόπος να γλυτώσει κανείς από την ιδεοληψία και τον δογματισμό; Υπάρχει, νομίζω. Είναι εκείνη η ενοχλητική κι επικίνδυνη μύγα, με την οποία παρομοίαζε το δαιμόνιο του ο Σωκράτης. Ένα βαρύ και νωθρό άλογο, έλεγε, για να κουνηθεί χρειάζεται να το τσιμπήσει αυτήν η μύγα. Έτσι κι ο ευτυχής δογματικός που αρνείται πεισματικά να μετακινηθεί και κλείνει τ’ αυτιά του στον έλεγχο, θέλει γερό δάγκωμα από κανένα πνευματικό ζωύφιο, για να αναγκαστεί να ξυπνήσει και να ξαναβρεί την πνευματική του ελευθερία. Αλλά δεν φτάνει μόνον αυτό. Πρέπει και να μπορεί να σηκώσει την αλήθεια. Το βάρος της δεν είναι για όλους τους ώμους, ενώ το ψεύδος είναι ελαφρύ και πάει σε πολλούς. «Η αξία ενός ανθρώπου», έγραψε ο Νίτσε, «μετριέται με το πόσην αλήθεια μπορεί να σηκώσει».
Για την Καθαρή Εκπροσώπηση
Χρήστος Χασιώτης